Strona:Klemens Junosza-Kłusownik.djvu/44

—   38   —

 „Mój Abramie, co to pomoże?“ tłomaczył chłop, „nie dam rady i tyle. Po co bałamucić i tracić czas. Idę.“
 „Proszę was, jeszcze raz spróbujcie.“
 „Et! próżny zachód, i tyle.“
 „Spróbujcie, ja wam pomogę, będę się czepiał rękami i nogami, Mój Mateuszu!“
 „Skoro koniecznie, spróbuję, ale już ostatni raz.“
 Owinął sznur koło ręki, oparł się mocno nogami i z całych sił ciągnąć zaczął. Abram gramolił się po ścianie dołu, wykrzykując radośnie:
 „Git, git! jeszcze trochę, aj, Mateuszu, wy macie moc, wy ciągniecie jak maszyna parowa, wy wielki mocarz, wy jesteście.“
 Nie dokończył zdania, gdyż ziemia, naciśnięta ciężkim butem, osunęła się i chłop wpadł do dołu.
 „A niechże cię siarczyste!“ zawołał, „potrzeba mi było Żyda słuchać.“
 Abram dygotał z przerażenia.
 „Chyba cię tu na pieprz utłukę, stary cyganie.“
 „Wyście mnie już i tak utłukli,“ jęczał Abram. „Zbiłem sobie drugie kolano, a co teraz będzie? co teraz będzie?“
 Chłop milczał.
 „Mateuszu, ja was pytam: co teraz będzie?“