Strona:Klemens Junosza-Kłusownik.djvu/52

—   46   —

Widać spaliście doskonale, skoro tak prędko noc wam zeszła.“
 „A jużci!“ odrzekł Mateusz ziewając.
 „No, ruchajcie się teraz, radźcie co, już widno.“
 Mateusz wstał, przeciągnął się i myślał jakiś czas.
 „Nu co? nu co?“ pytał z niepokojem Abram.
 „Nu, no nic.“
 „Jakim sposobem może być nic? musi coś być.“
 „Bajki!“
 „Co to znaczy bajki?“
 „Żeby noc nie była taka ciemna, byłbym się wnet z tego dołu wydobył.“
 „A teraz?“
 „Zaraz wylezę.“
 „Więc nie będziecie czekali na Kogucińskiego?“
 Mateusz, nic nie mówiąc, wydobył z kieszeni nóż, zaostrzył nim kawałek gałęzi, znalezionej na dnie, i zaczął wbijać wgłębienie w ścianie dołu. Gdy ich zrobił kilka, dostał się po nich w górę, tak, że rękami dostał brzegu jamy. Tyle mu tylko było potrzeba. Uchwyciwszy się za wystająco z ziemi korzeń, wzniósł się na rękach dy góry i z wielką zręcznością na powierzchnię się wydobył.