Strona:Klemens Junosza-Kłusownik.djvu/64

—   58   —

 „A, jeszcze nie...“
 „Dlaczego?... Przecież wam za wszystko zapłaciłem co do grosza...“
 „Należy się jeszcze za gęś.“
 „Co?... albo ja u was kupowałem kiedy gęś?...“
 „Wszystko jedno... zadusiliście mi jedną tam w dole.“
 „Wstydźcie się, panie Koguciński, takie głupstwa powiadać... Gdzie w tem rozum, myśl? Aj, jaką ciężką głowę macie! Wam się należy za gęś, którą miał zjeść wilk... Gdyby ją zjadł istotnie, czy zapłaciłby za nią?...“
 „Zdjąłbym z niego skórę.“
 „To nie jest moneta.“
 „Ja z was też zdejmę kapotę, skoro pieniędzy dać nie chcecie.“
 Koguciński spojrzał przytem tak ponuro i groźnie, że Abram cofnął się przestraszony.
 „Ej, stary!“ odezwała się baba, „tylko Abrama nie strasz.“
 „Niech zapłaci za gęś.“ Wywiązała się długa dyskusya, a w końcu stanęło na tem, że Abram tylko czwartą część wartości gęsi zapłaci, chociaż i to wydało mu się bardzo niesłusznem i nieuzasadnionem.
 „Jakże z tymi koralami?“ zapytała Kogucińska.
 „Oj, oj! jak pani chce. Kiedy pani będzie w miasteczku, to ja przyniosę i pokażę.“