Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/118

 — A wiesz pan co to za jedna?
 — Nie znam jej wcale.
 — To jest nasze nieszczęście.
 — Cóż ona paniom złego zrobiła?
 — Ubiera się u nas.
 — To właśnie dobrze.
 — Dziękuje bardzo; grymasi, że trudno wytrzymać, figurę ma niemożliwą, a chce, żeby wyglądała w sukni jak najzgrabniejsza panienka. Właśnie przed nią uciekłam na drugą stronę ulicy, bo jak mnie zobaczy, gotowa sobie co przypomnieć i przyleci nas zamęczać.
 — Miała mi pani powierzyć jakiś sekret...
 — Właśnie, właśnie, przerwałam tylko z powodu tej jejmości... otóż u Kwiatkowskich bywa jakiś pan Herman, nieznośne dziadzisko, szkaradne i wynalazł dla Mani posadę...
 — Posadę?
 — Tak, lektorki czy towarzyszki u jakiejś schorowanej damy; podobno pensya dobra... Mania chęci nie ma i my odradzamy; zaczęła się u nas uczyć, niezadługo już będzie mogła mieć coś ze swej pracy, więc jakiż cel przerywać! Jej rodzice także nie są za tem.
 — Więc skoro wszyscy sobie nie życzą, któż zmusi?
 — Jakto? Nie rozumiesz pan, bieda zmusi, konieczność. Jeżeli ojciec nie znajdzie zarobku, a resztki, jakie mają, zostaną wyczerpane... wtedy... ale do tego nie można na żaden sposób dopuścić.
 — Słusznie pani mówi, nie można.
 — Ale jak?