Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/151

 — Cóż panie Kwiatkowski — rzekł, — gniewamy się?
 — Ja? Nie panie.
 — Wiem, ja wiem, węglarz plotek narobił, oczernił mnie przed panem, wystawił jak ostatniego łotra z pod ciemnej gwiazdy.
 — Eh... nie.
 — Znam ja ten język! Piękny charakter, odwdzięcza się za to, żem go z błota wyciągał poprostu, ale mniejsza o niego na wdzięczność ludzką nigdy nie ma co liczyć — zresztą mało mnie to obchodzi — ale ciekawym, czy też dla pana co zrobił?
 — Cóż on mógł?
 — Ba! kto chce psa uderzyć, kij znajdzie.
 — Nie rozumiem ja, do czego pan tę rozmowę prowadzi?
 — A do tego mój panie, że jeżeli on wymógł, żebyś się pan odemnie usunął, to powinien poczuwać się do obowiązku dać panu to, co pan na zerwaniu stosunku ze mną straciłeś.
 — Kiedy ja, doprawdy, nie wiem.
 — Nie wiesz pan co straciłeś? Dużo, panie, bardzo dużo. O ile wiem, do tej pory obowiązku nie masz.
 — Niestety, nie mam.
 — Żyjąc z grosza, zapasy można prędko wyczerpać, jeżeli były jakie zapasy.
 — Były i wyczerpały się już — rzekł niechętnie Kwiatkowski.
 — Szkoda, wielka szkoda, że pan mnie nie słuchałeś. Dawałem takie dobre miejsce dla pan-