Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/172

 — Doprawdy? według mego rachunku dwa, a wiesz pan pewnie, że dwa tygodnie, to czas, w którym mogą zajść różne poważne zmiany...
 — Nie widzę ich. Pani zawsze jednakowo ładnie wygląda.
 — Zwłaszcza przy świetle latarni, ale powiedzże pan, co pana do nas sprowadza?
 — Nie przekomarzajcie się moi kochani — rzekła pani Zofia — mam nadzieję, że pan nas odprowadzi i zostanie na herbacie.
 — Z największą przyjemnością.
 — To jeszcze zobaczymy... — szepnęła Wanda, uśmiechając się złośliwie.
 — Co pani powiedziała: zobaczymy?
 — Masz pan racyę, powiedziałam źle, należało powiedzieć — nie zobaczymy.
 — Ja pani nic a nic nie rozumiem...
 — Pociesz się pan w takim razie wzajemnością, bo ja pana nie rozumiem także.
 — A zdawało się...
 — I mnie zdawało się również; teraz widzę, że omyliłam się.
 — Panno Wando przestań pani być złośliwą i racz posłuchać. Przyszedłem naumyślnie, żeby się pochwalić... to jest, źle się wyrażam, żeby paniom zakomunikować pewną wiadomość dla mnie pomyślną bardzo.
 — A widzi mama, że jest interes, ale skoro to coś dla pana Zygmunta pomyślne, to słuchamy z ciekawością.
 — Dziś otrzymałem awans.
 — A winszujemy, z całego serca winszujemy.