Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/183

węglarz, — żebym choć raz w życiu miał to szczęście...
 — Jakie?
 — Żeby kochanego pana upoić... słowo daję.
 — I cóżby panu z tego przyszło?
 — Chciałbym choć raz w życiu widzieć pana wesołym i śmiejącym się.
 — Nie mam z czego się cieszyć.
 — To prawda, ale niema też racyi chodzić ze spuszczoną głową i truć się zmartwieniem. Zdrowia szkoda... dalibóg.
 — Usposobienie takie mam.
 — Do licha z taką naturą! Choćbyś pan jeszcze bardziej wzdychał, ani jeden grosz ci nie przybędzie. Ja zupełnie inaczej robię. Dobrze mi, to się śmieję, źle mi, także się śmieję, a jak mi się czasem smutno robi, jak melancholia mnie porwie — to idę tu, albo gdzieindziej, spotkam znajomego, stukniemy się kufelkiem i dobrze. Rób pan tak samo.
 — Nie mogę.
 — Nie mogę i nie mogę, zawsze jedno w kółko, istna katarynka... co pana u licha tak gniecie?
 — Wiesz pan dobrze, bieda.
 — A to ją za łeb.
 Kwiatkowski westchnął tylko, węglarz się zamyślił, po chwili, nagle stuknął się w czoło.
 — Powiedz mi pan — rzekł — tylko szczerze, czy wyście już wszystko przejedli?
 — Co do grosza.
 — I z czego żyjecie?