Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/60

Żadnych wymówek nie przyjmuję. Dla czego nie masz się zabawić, w domu siedzisz jak pustelnica, nikt u was nie bywa...
 — A, przepraszam, bywa.
 — Ciekawam kto?
 — Znajomy ojca.
 — Jak się nazywa?
 — Pan Herman.
 — Czy nie siwy, w niebieskich okularach?
 — Ten sam, czy go znasz?
 — Ja, nie, ale coś sobie przypominam, ojciec o nim opowiadał. Miał podobno jakąś sprawę, chciał żonę głodem zamorzyć, czy coś podobnego.
 — Nie może być, mówi, że jest wdowcem i o swej nieboszczce wspomina zawsze z entuzyazmem.
 — Mniejsza o niego, zapytam kiedy ojca, to ci szczegółowo opowiem, — więc mameczko będzie bal?
 — Jeżeli koniecznie tego pragniesz...
 — Żebym tylko mogła gdzie spotkać Zygmunta, on młodzież sprowadzi, będziemy tańczyły do upadłego.
 — Któż jest pan Zygmunt?
 — Nie znasz go? To cię bardzo żałuję.
 — Dla czego?
 — Ah! moja droga, pan Zygmunt, to jest najprzyjemniejszy człowiek pod słońcem.
 — Ho! ho! zaciekawiasz mnie, moja Wandziu.
 — Jeżeli mi nie wierzysz, zapytaj mamy.
 — Istotnie — wtrąciła pani Zofia — bardzo miły człowiek... jest to nasz dość nawet blizki