Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/61

kuzyn, Wandzi cioteczno-cioteczny brat, chociaż gdyby chciał się z nią ożenić, toby trudności wielkich nie miał.
 — A więc Wandzia zdecydowana?
 — Ja nie mówię o Wandzi, lecz o dyspensie. Jeden nasz znajomy adwokat utrzymuje, że w tym wypadku dyspensa wcale nie potrzebna.
 — Ja myślę, mamo — wtrąciła Wandzia — że zbyteczna, bo nikt niema zamiaru o nią się starać.
 — Czemu nie? Jabym przeciwko temu nic nie miała.
 — Mama wie bardzo dobrze, że ja pana Zygmunta bardzo lubię, bardzo mu dobrze życzę, kocham go nawet jak rodzonego brata, ale od tego przywiązania do dyspensy tak daleko — dalej niż do Skierniewic.
 — Ciekawam dla czego?
 — Dla tego, że daleko.
 — Eh! Wandziu — wtrąciła Mania — to co mówisz wydaje mi się nieprawdopodobnem. Uważasz go za najprzyjemniejszego człowieka, masz dla niego sympatyę, z którą się nie taisz — a jednak...
 — A jednak żoną jego nie będę.
 — Ah, domyślam się.
 — No?
 — Zapewne on jest zajęty kim innym?
 — Przeciwnie, jest zajęty mną i już mi się dwa razy oświadczał, ale dostał najformalniejszego kosza.
 — Biedny chłopiec, dopieroż musiał się zmartwić?