Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/85

 — Ta osoba nie jest tak chora, aby wymagała ciągłego pielęgnowania.
 — To wszystko jedno, panie. Zresztą choćbym przyjęła ten obowiązek, jakąż mi on przyszłość zapewnia?
 — Przyszłość? Kto wie, może nawet bardzo świetną... Dama bezdzietna, gdyby jej się pani podobała, mogłaby co zapisać; przytem nie jest wykluczona możność szczęśliwego wyjścia za mąż, przy pani urodzie...
 — Dajmy temu pokój... ja szukam takiej pracy, która dałaby mi byt, choćby najskromniejszy, lecz niezależny i stały.
 — Ale gdzie go pani znajdzie?
 — Już znalazłam.
 — No, proszę... tak niedawno pani mieszka w Warszawie, a już...
 — Tak, przecież myśleć o sobie wolno.
 — Bez kwestyi... Więc pani propozycyę moją odrzuca z pogardą?
 — Nie, panie, z podziękowaniem.
 — Szkoda... bądź co bądź, miałaby pani zaraz dochód, pomogłaby pani ojcu, który ma tak niewiele... a i to, co jest, niebardzo pewne.
 — Niepewne? — zapytała z przerażeniem — co pan przez to rozumie?
 — Taki składzik, proszę pani, to efemeryda, dziś jest, jutro go niema... może być zwinięty, sprzedany komu innemu, a jak wiadomo, nowy właściciel, nowi ludzie. No, nie zabieram pani czasu, żegnam. Żałuję mocno, że pani nie akceptuje mojej propozycyi, a pragnąłem szcze-