Strona:Klemens Junosza-Nasi żydzi.djvu/153

 Pierwsze halachy przez dość długi czas po ich napisaniu uważane były za pewne i niewzruszone. Dopiero w 150 lat po Szymonie Sprawiedliwym, po rozpadnięciu się narodu żydowskiego na sekty, wpośród niezgód i wojny domowej między książętami z rodziny Hasmonejskiej (Machabeuszów) pod koniec ich panowania, niektóre halachy skutkiem rozdwojenia się umysłowego, stały się przedmiotem sporów. Powstały oddzielne szkoły, z których najważniejsze są Szamajego i Hillela.
 Szamai odznacza się surowością i ostrością przepisów, Hillel zaś łagodnością.
 Hillel uporządkował halachy, a tradycyę wzbogacił podaniami, zaczerpniętemi od wygnańców babilońskich. (Hillel urodził się w roku 75 przed, a umarł w roku 10 po narodzeniu Chrystusa).
 Przyszedł na żydów czas ciężki, nastała wojna z Rzymianami, uczniowie Hillela zginęli, lub poszli w rozsypkę, szkoły upadły. Wówczas powstali „powtórzyciele“ (Tanaim), którzy zaczęli zbierać, spisywać i uporządkowywać halachy. Te zbiory nazwano „powtórzeniem“ (Miszna).
 Pokoleń „Tanaitów“ było cztery. Od zburzenia Jerozolimy — do roku 80 po Chry-