Strona:Klemens Junosza-Nasi żydzi.djvu/154

stusie. Rabi Jochanan, syn Zakkai, uczeń Hillela, założył rodzaj akademii w Jabneh.
 Drugi okres „Tanaitów“ (pomiędzy 80 a 136 r. po N. Chrystusa) jest bardzo ożywiony. Wzmagają się spory pomiędzy zwolennikami szkół Szamajego i Hillela, stronnicy tych szkół wezwani zostają przed akademię w Jabneh. Zjawia się wielki i bardzo wpływowy tanaita Akiba, syn Józefa, przeciwko któremu stawia swoje poglądy Rabi Ismael ben Elisza.
 W trzecim okresie (od r. 138 — 164 po Nar. Chrystusa) nowe klęski spadają na żydów. Uczonych z rozkazu cesarza Hadryana wyrznięto, Akiba zginął pod toporem rzymskim. Z uczniów Akiby ocalało tylko siedmiu, którzy usiłowali nawiązać znowuż przerwaną nić tradycyi. Z nich Szymon, zwany Patryarchą, wznawiał i porządkował halachę, R. Meir zaś wskrzeszał i uzupełniał pomysłami własnemi „hagadę“.
 W czwartym okresie (pomiędzy 164 a 219 r. po Chr.) nagromadzone już w wielkiej ilości „halachy“ wymagały uporządkowania i obrobienia. Uczynił to Rabi Jehuda ha Nassi (książę), któremu żydzi nadawali także tytuł „nasz świętobliwy mistrz“ R. Jehuda za podstawę swej pracy wziął