„misznę“ R. Akiby, zmodyfikowaną przez R. Meira.
„Misznę“ R. Jehudy ha Nassi, uważają żydzi za równą Pismu Świętemu.
Na Jehudzie i synu jego Rabi Szymonie, który pracę ojcowską ostatecznie wykończył, kończy się okres Tanaitów, zwany także okresem Budowniczych, który trwał od r. 220 przed — do roku 220 po Narodzeniu Chrystusa.
Sam „budynek“ Talmudu, przez owych „budowniczych“ wzniesiony, a mający służyć za podstawę dla pokoleń późniejszych, rozpada się na sześć oddzielnych części, które razem wzięte zawierają ogółem 60 traktatów, a te znów 524 rozdziałów, podzielonych na paragrafy.
Owe sześć części traktują o następujących przedmiotach:
Część I. „Zeraim“ (nasiona). Prawa rolnicze, rozpoczynające się od traktatu o modłach i błogosławieństwach. Dziesięciny, darowizny dla kapłanów, lewitów i ubogich, o płodach ziemi, o roku odpoczynkowym[1], o mieszaninach zabronionych w nasionach, zwierzętach i odzieżach.
- ↑ Rolnicy żydowscy ongi, co siódmy rok, dawali ziemi odpoczynek i pozostawiali ją odłogiem.
