Strona:Klemens Junosza-Nasi żydzi.djvu/159

według tradycyi przechowanej, daną halachę — późniejsze zaś pokolenia skrzętnie te poglądy zbierały, porównywały, nakoniec zredagowały systematycznie wykład „Miszny“ i praca ta z chaldejska nazwana została „Talmud“, po hebrajsku „Gemara“, co znaczy: badanie, zgłębianie, nauka.
 Amoraici dzielą się na sześć pokoleń.
 I. (219 — 279 po n. Chr.). Nauka kwitnie jeszcze w ziemi judzkiej. Rabi Jochanan bar Nappacha zakłada szkołę w Tyberyadzie. Areka, zwany Rab, tworzy szkołę w Sura, Rabi Samuel w Nahardei.
 II. (279 — 320 po n. Chr.). Nauka w Judei upada, kwitnie natomiast w Babilonie. Cała ludność studyuje „halachy“, nauka staje się najwyższym zaszczytem, nieuctwo równa się hańbie. R. Juda ben Jecheskel, zakłada szkołę w Pumpadycie.
 III. (320 — 375 po n. Chr.). Wiedza talmudyczna w Babilonii dochodzi do najwyższego stopnia rozwoju, w Judei upada. Szkole pumpadytańskiej przewodniczy R. Rabbah i ściąga mnóstwo słuchaczów. Po nim obejmuje kierunek R. Abaija, z którym współzawodniczy Raba, syn Józefa Bar-Chone, założyciel szkoły w Machucy.
 IV. (375 — 427). Prace uczonych nad