Talmudem dobiegają do końca. Rabi Aszi, przewodniczący szkoły w Sura, zwołuje kolegia, na których porządkuje ostatecznie „Misznę“ i „Gemarę“. W przeciągu lat trzydziestu uporządkowano sześćdziesiąt traktatów i z tego powstał „Talmud Babiloński“.
Mniej więcej w tymże czasie Amoraici judejscy zebrani w Tyberyadzie, układają „Gemarę“ i powstaje ztąd „Talmud Jerozolimski“ (ten jest mniejszy i niekompletny)[1].
V. (427 — 468 po n. Chr.) Dalsze kompletowanie i uzupełnianie Talmudu Babilońskiego prowadzi Rabi Jemar (zwany także Mar-Jemar), kierownik szkoły w Sura.
VI. (468 — 500 po n. Chr.) Żydzi babilońscy ulegają prześladowaniom, nie wolno im odbywać zgromadzeń, szkoły chylą się do upadku. Uporządkowanie Talmudu rozpoczęte przez R. Aszi, kończą R. Rabina, zwierzchnik szkoły w Sura i R. Jose z Pumpadyty. Ci dwaj kończą szereg Amoraitów.
Przeciąg czasu od roku 500 do 550 po Chr. nazywa się okresem Saburaitów.
- ↑ Nasi żydzi mają w użyciu tylko Talmud Babiloński.
