Strona:Klemens Junosza-Obrazki z natury.djvu/17

literalnie przez calutką noc nie zmrużyłem oka.
 — Dziś to sobie powetujesz.
 — Ech! moja duszko, teraz to już nic; wetowałem sobie na wozie. Od kolei siedm mil opętanych, droga ciężka, koniska szły powoli, więc też kiwałem się jak żyd nad talmudem i spałem.
 — Wiesz co, jabym nie mogła spać wracając do domu. Byłabym niespokojna, co się dzieje z dziećmi? daję ci słowo, nie usnęłabym!
 — To niby przymówka...
 — Ale cóż znowu? Ja tylko powiadam, że ja nie mogłabym spać. Zupełnie co innego jest kobieta, a co innego wy mężczyzni. My żyjemy więcej sercem, wy...
 — Petronelciu, duszko? cóż-bo znowu... Sprawunki wszystkie załatwiłem co do joty, jak Pana Boga kocham, szpileczki najmniejszej nie zapomniałem. Kupiłem ci wszystko, wszystko, coś tylko kazała.
 — O to mniejsza; przedewszystkim o twoje zdrowie idzie — w tym celu głównie jeździłeś, żeby zdrowie ratować.