Strona:Klemens Junosza-Pająki.pdf/235

sów załatwił, tyle rad dobrych udzielił, tyle wiadomości ciekawych nazbierał; na tem miejscu pięknem, do którego, niby żyły do serca, zbiegały się wszelkie nici spekulacyj, wszelkie geszefta tych małych finansistów, z których każdy ma kantor w głowie, a kasę w kieszeni.
 W kilka dni później doszła przed Bank wiadomość, że pan Gancpomader nie żyje. Nie przyszedł tego dnia Hapergeld i jego bracia, ani Szymon Karawaner, ani stary Lufterman i wszyscy byli zmartwieni i opłakiwali swoją stratę.
 Wiadomość przyniósł gruby Immerschlecht. Przybiegł zadyszany, zmęczony, ciężko sapał i wytrzeszczył szeroko swe rybie, bezmyślne oczy.
 — Gancpomader nie żyje — rzekł.
 — Nie żyje?
 — Jakim sposobem?
 — Kiedy?
 — Nie słychać było, żeby chorował.
 — Mądry człowiek był — rzekł Immerschlecht.
 — Tak, mądry, nie ma gadania; wielki praktykant, wielki znawca do interesów.
 — Bardzo mądry!