Strona:Klemens Junosza-Pająki.pdf/244

resami, nigdy więc, oprócz soboty i świąt, nie miał na czas obiadu, a zdarzało się także, iż nie miewał go wcale. Żona nie miała czasu tem się zajmować, a gdy jej robił wymówki, odpowiadała tak ostro, żeby się można jedzenia wyrzec, byle tylko takich słów przyjemnych nie słyszeć.
 — Co mnie to obchodzi? — wołała.
 — Ja dziś jeszcze nic nie jadłem.
 — Wielka rzecz! Będziesz jutro jadł; przyjdzie szabas, to nażresz się na cały tydzień.
 — Tymczasem ja głodny jestem.
 — Bądź sobie głodny i ja też nie jestem najedzona, a przecież żyję.
 — Ale ja dałem pieniądze na jedzenie!
 — Jakie pieniądze, wielkie pieniądze! Myślał by kto, że jesteś taki wyrywny do dawania pieniędzy!
 — Nie zaprzeczysz jednak, że dałem... Oddaj mi je, pójdę jeść do restauracyi.
 — Co? Ja ci mam oddać? Za co? Dlaczego? Czy ja ci bronię jeść obiad? Dziś go nie ma, to prawda, ale kto ci broni jeść jutro? Przyjdzie jutro — dostaniesz obiad.
 — Powiedz mi, kobieto, na co ja się ożeniłem?