Strona:Klemens Junosza-Pan Gamajda.djvu/15

 — Albo ja powiadam, że zły... Panie Boże zachowaj... Nawet całkiem dobry... Pijak ci on jest — bo jest; pisarzowi buty czyści — bo czyści; durny z niego chłopisko, bo durny — ale dlatego człowiek dobry.
 — To niechby się i ostał na drugie trzy roki, — rzekł jeden z gospodarzy.
 — Ha, dla mnie niechby się ta i ostał; nie mam ja w gminie wielkich interesów — to czy mi wójt mądry, czy głupi — jedno; ale dla prostego narodu, dla biednych, a dla takich, co na podatek nie mają, twardy szelma, jak kamień. Pamiętacie ludzie, jakto Marcinowej poduszczynę zabrał — i za co? Za rubla! tak mi Boże dopomóż, za jednego rubla!
 — Juścić prawda.
 — Aj prawda, święta prawda...
 — A pamiętacie, jak z panem sprawa była o łąki — to po której stronie on stał?
 — Po panowej stronie.
 — A juści.
 — Świadczył tak, jak sam za sobą... wszystkich wypisał het, którzy jeno tylko paśli...
 — To prawda!
 — Wtenczas gospodarze nasi zapłacili coś ze czterdzieści rubli różnych sztrafów, a wszystko przez niego.
 — Co wy gadacie, że gospodarze zapłacili, kiedy pan tę karę wam darował. Co to za gadanie jest?!
 — Pan darował, bo taka jego wola była, ale nam zawdy krzywda.