Strona:Klemens Junosza-Pan Gamajda.djvu/20

 — Na taki sposób, — odezwał się Boruch, — to ja wcale nie chciałbym być wójtem...
 — A juści! widział kto wójta w jarmułce!!
 — Co wy myślicie — i króle bywali w jarmułkach.
 — Chyba żydowskie króle!
 — Tedy, na ten przykład, — rzekł z wielką powagą Onufry, — nie śmiejta się: żydowskie króle byli, jak stoi w Piśmie; na ten przykład jak o królu Dawidzie, co wielkiego wielgoluda Goljata zadusił i potem mu jeszcze łeb urznął na ten przykład.
 — Juści to prawda, ale mnie się widzi, że taki król, jako król Dawid, ni pejsów, ni jarmułki nie nosił, tylko se chodził we ślufach. Prawda, Boruchu?..
 — Nie widziałem... Ale patrzcie no, kto to idzie? — aj waj! taki gość, sam wójt Wróbel idzie...
 Do karczmy wszedł gospodarz szpakowaty już, opasany szerokim rzemieniem, w granatowym kaszkiecie na głowie.
 — Niech będzie pochwalony, — rzekł.
 — Na wieki... witajcie panie wójcie, witajcie...
 — Siadajcie tedy, na ten przykład, z nami...
 — Skąd to pan wójt tak późno powraca?
 — Ot, jeździło się po gminie...
 — Poduszki babom zabierać, — mruknął Józef.
 — Ha! jak wypadło zabrać, to się i zabrało...
 — A juści, oj dola nasza, dola!
 — Panie wójcie, — rzekł Boruch, — tu dziś wielki ruch. Józef parę garncy do kompanji kazał postawić...