Strona:Klemens Junosza-Pan Gamajda.djvu/22

 — Józefie... cóżeście się tak zawzięli?
 — Niczyjego poczęstunku ja nie żądny.
 — Ja wam co powiem, panie wójcie, — rzekł Boruch, — Józef bez to markotny jest, że sam wójtem chce być na wasze miejsce.
 — Ja nie chcę, jeno że mnie ludzie gwałtem ciągną.
 — Ha, cóż, — odezwał się wójt, — jak was ciągną, to bądźcie wójtem, pokosztujcie i wy tego smaku... A któż to was ciągnie, mój Józefie?
 — Dyć ludzie!
 — Jakie ludzie?
 — O! zara jakie! — wiadomo jakie: ludzie! z rękami, z nogami, z głowami!
 — Z głowami to ja nie dużo widziałem, — odezwał się Boruch półgłosem.
 Wójt głową parę razy kiwnął i rzekł:
 — Owszem, życzę wam, mój Józefie — niech was wybiorą, użyjecie sobie przynajmniej...
 — Niby jak?
 — No, to już obaczycie sami — ja wam powiadać nie będę; jeno to tobym radził, żebyście się dobrze rozmyślili, bo to rzecz nie letka.
 — Jak dla kogo; kto ma głowinę kiepską, temu wszystko ciężkie i trudne.
 — A wy Józefie, — wtrącił Boruch, — wy macie tęgą głowę, — ja wam już sam powiedziałem, co wasza głowa to jest wielga, jak beczka.
 — Jeno, że w niej klepki musi brakuje, — odezwał się jakiś parobczak z kąta.