Strona:Klemens Junosza-Pan Gamajda.djvu/34

 — Piękne masło adwokatka ma, — rzekł jeden, gdy pani Kobzikowska odeszła.
 — Piękne, bo moje, — odpowiedział drugi.
 — Wasze?
 — A jeno co? moje — bo właśnie wczorajszego dnia skargę do sądu pisałem.
 — Niby to można masło poznać.
 — Można widzita, bo moja kobieta zawdy różne sztuki z onem masłem wyrabia. Jakości marchwią podprawia i ono się robi takie żółciuteńkie, jak majowe. Ja zara też poznałem, że ono moje.
 — Et, bajbuga z was i tyla, — odezwał się najgorliwszy stronnik pani adwokatowej, Maciej, — daliśta adwokatowi garnuszek masła, — to i co! wielka rzecz!.. Ale skargę na poczekaniu wam napisał.
 — Juści.
 — Nie darmo ludzie powiadają, że kto smaruje, to jedzie. Adwokat niezgorszy człeczyna, niechby i ostał wójtem.
 — A niechby i ostał!
 — Będziemy krzyczeli, żeby ostał... będziem.
 Pani Kobzikowska wyniosła dużą butelkę wódki i oddała ją w ręce Macieja.
 — Mój Macieju, — rzekła z przymileniem, — wyręczcie mnie i raczcie siebie oraz sąsiadów. Ja nie mam dziś ani chwili czasu... Skoro zaś zobaczycie dno we flaszce, to przyślę wam więcej.
 — Już niechta pani adwokatka nie frasuje się nic. My damy radę onej butelczynie.
 — Oj, oj!