Strona:Klemens Junosza-Pan Gamajda.djvu/37

 — Cichojta! cichojta, — krzyknął potężnym basem Maciej — nie ten będzie, co był, i nie ten, co wy chceta, żeby był — jeno inszy, ja wam naraję osobę.
 — Uspokoić się! cicho! — wołał pisarz, — pan naczelnik chce do was przemówić.
 Gdy się uciszyło nieco, naczelnik zaproponował wyborcom, żeby na następne trzylecie wybrali ponownie Wróbla.
 Zachowawcy odpowiedzieli na tę propozycję jednogłośnym okrzykiem:
 — Starego wójta chcemy! starego!
 Postępowi milczeli, skrobiąc się z zadziwiającą jednomyślnością po czuprynach.
 — Rozdzielić się! — zawołał obyty w takich interesach pisarz. — Kto za starym, niech przechodzi na prawo, kto nie — na lewo.
 Zrobił się ruch, jedni drugich przepychali, ciągnęli za rękawy; nareszcie po kilku minutach partje zarysowały się wyraźnie. Stronnicy Wróbla stanęli po prawej stronie, sołtysa Józefa po lewej, Maciej zaś ze swoją gromadką na uboczu.
 — Kogóż wy chcecie? — spytał naczelnik niezadowolonych.
 Odpowiedzi nie było.
 — No! niech który wyjdzie i powie.
 Dwanaście żylastych pięści wypchnęło naprzód mówcę.
 Był to Wincenty Gawron, przeciwnik wszelkich opłat podatkowych z zasady.