Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/103

stróż Józef i jego koledzy z sąsiedztwa, bez miłosierdzia miotłami niszczyli...
 Sklepikarka stanęła we drzwiach i rozkoszowała się świeżością oczyszczonego przez burzę powietrza.
 Była już godzina siódma z rana.
 Z bramy nieruchomości № 000 wybiegła młoda osóbka, ubrana czarno, o ruchach żwawych, zgrabnych, elastycznych i skierowała kroki swe ku ulicy Kościelnej.
 — Józefie! Józefie! — szepnęła sklepikarka.
 — A co? — odezwał się.
 — Chodźcie-no bliżej na sekret... Gdzie to wasza panienka chodzi tak rano?
 — Panienka?
 — A cóż to, oczu nie macie? nie widzieliście? — dopiero co pobiegła, ot — tam.
 — Toć pani nie wie, że tamtędy chodzi naród do kościoła.
 — Ej, nie mnie głowę zawracać, mój Józefie... Do kościoła nikt tak nie śpieszy; ja wam powiadam, że w tem coś jest... Zkądby jej taka nabożność? Zwykle chodzi z matką w niedziele i święta do Fary, a teraz... Już to nie od dzisiaj ja widzę...
 — Nie wiem co pani widzi — odrzekł flegmatycznie i zabrał się do przerwanej roboty.
 Sklepikarka stała jak na rozżarzonych węglach, paliła ją ciekawość.
 W sąsiednich drzwiach ukazała się szewcowa.
 — Moja droga pani! moja złota pani — zawołała właścicielka sklepiku — może pani przez momencik