Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/124

męża. To trudno, mąż nie pies; prawo za nim stoi jak wół.
 — Ratujcie mnie nieszczęśliwą! — jęczała pani Kubikowa — ratujcie!
 Zaczęły się narady i szepty.
 — Ależ pani dobrodziejko — odezwał się emeryt, który w tem zgromadzeniu reprezentował inteligencyę, doświadczenie i znajomość prawa, — pani dobrodziejko, za pozwoleniem, zrozumiejmy o co chodzi.
 — Przepraszam państwa — zawołał kawaler, lokator facyatki — ja wiem o co chodzi. Pan mąż przyjechał z wizytą do pani żony, chcąc wyprawić srebrne wesele. Ofiaruję moje usługi do prowadzenia tańców i rekomenduję się jako znakomity aranżer.
 To odezwanie się przyjęte zostało z oburzeniem; baby szczególniej tak się rozgniewały, że wyfraczony kawaler musiał ratować się ucieczką na piętro.
 Pani Petronella zupełnie głowę straciła.
 Emeryt, słysząc ciągłe jej wołania o ratunek, z pewnym odcieniem drwin, zapytał:
 — Dobrze, będziemy ratowali, chciej nas pani tylko nauczyć, co właściwie mamy robić?
 — Pomóżcie mi państwo wyrzucić go za drzwi i wypchnąć za bramę. Więcej nic nie żądam.
 — Męża wyrzucić? Ależ po raz wtóry powiadam pani łaskawej, że prawo jest za nim.
 — Prawo jest za mną! — krzyczała pani Kubikowa — on nic do mnie nie ma, jest seperacya.
 — A, to co innego. W takim razie należy go prosić, żeby ustąpił.