Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/161

 — Ależ panie, znasz pan mnie przecież! Dla artystów zawsze jestem na usługi, dla wszystkich, a cóż dopiero dla takiego mistrza, jakim pan jesteś! Nie zaprzeczaj, po co ta skromność niepotrzebna! Kto ma talent powinien nosić głowę do góry: niech wiedzą zwykli śmiertelnicy, że ich ta głowa o całe niebo przerasta.
 — We własnym kraju trudno być prorokiem.
 — Żartujesz, panie Aleksandrze! Czyż społeczeństwo nie bije ci oklasków, aż mu ręce puchną?
 — Komu?
 — A no... społeczeństwu! narodowi, współziomkom, to fakt.
 — Gabinecik zamówiłem, panie dobrodzieju.
 — Ślicznie. Chodźmy więc, zamykajmy się, jedzmy i rozmawiajmy.
 Zasiedli w odosobnionej altance, i Faramuziński zadysponował śniadanie dość kosztowne.
 — Po co takie zbytki! — protestował Kalski.
 — A, panie Aleksandrze! skoro mam ten honor, że z tobą czas przepędzam, pozwólże mi być gospodarzem i nie krępuj mnie. Mam prawdziwą przyjemność, że mogę pana ugościć, prawdziwy zaszczyt!
 Przy kieliszku serdeczność wzrastała, ale Faramuziński, chociaż towarzyszowi ciągle dolewał, sam pił bardzo niewiele, i niebawem też role się zmieniły: — aktor pod wpływem mocnego wina i likierów rozrzewnił się naprawdę, Faramuziński zaś rozrzewnionego udawał.
 — Panie, — mówił Kalski, — niech mnie ogień