Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/202

 Pani Klejnowa nie słyszała ostatnich wyrazów przyjaciela, była już przy córce. Andzia oparła główkę na jej ramieniu i obie w uścisku serdecznym długo płakały.
 Gdy przed wieczorem Farumuziński nadszedł, zastał obie na werendzie. Andzia była bledsza niż zwykle, lecz spokojna; matka uskarżała się na ból głowy.
 — Proponowałbym spacer pod tężnie — odezwał się nieśmiało.
 — Idź pan z Andzią — odrzekła Klejnowa, — ja zostanę tu. Andziu dodała, — powietrze cię orzeźwi, przejdź się.
 Zgodziła się chętnie. Szli w milczeniu; pod tężniami dopiero Faramuziński zapytał nieśmiało:
 — Andzia gniewa się na mnie?
 — Nie.
 — Szczerze to mówisz?
 — Ja zawsze jestem szczera — odrzekła, — kłamać nie umiem.
 — Ja kłamałem, Andziu, ale dla twego dobra; dla tego, żeby cię ocalić.
 — Kłamałeś pan! — zawołała z uniesieniem, — a więc on nie jest...
 — On jest taki, jaki jest, moja Andziu, przecież, miałaś w ręku dowód.
 — Więc gdzież kłamstwo?
 — O teatrze... Ani myślę być dyrektorem, ani mi się śni wchodzić w spółkę z Kalskim; całą tę komedyę odegrałem dla ciebie, Andziu.