Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/213

wa — zrobicie jak wam się podoba; ale, mówię to wyłącznie do pana, mienisz się pan naszym przyjacielem, opiekunem Andzi, a...
 — No, bo widzi pani, w takich okolicznościach to człowiek wybucha; co się dziwić? Jak kogo boli, to krzyczy...
 — Niech pana nie boli, bo nie ma do tego żadnego powodu.
 — Nie ma?
 — Sądzisz pan, że jest?
 — Zdaje się.
 — A, panie! jesteś w błędzie. Mienisz się moim przyjacielem i powiadasz, że cofasz tę przyjaźń. Ja jestem lepsza, ponieważ byłam, jestem i będę zawsze pańską przyjaciółką, chociażbyś pan nawet spełnił swoją pogróżkę i domu naszego unikał.
 — Alboż ja to powiedziałem? — zapytał przerażony Faramuziński.
 — Słyszałyśmy obie.
 — To nie może być, droga pani!... to niepodobna! a jeżeli takie słowo wymknęło się z moich ust, to nie ja mówiłem, nie ja, protestuję uroczyście.
 — A więc kto za pana?
 — Żal.
 — Kto?
 — Żal, jak panią poważam. Żal, smutek, przykrość, zawiedziona nadzieja. Niech się pani nie dziwi.
 — Dajmy pokój sprzeczkom, panie Faramuziński. Nie gniewaj się na mnie, ani na Andzię; dla czego mamy się kłócić?