Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/223

 — Zajęcia mam po uszy... Ot, spojrzyj tam, w tę stronę. Widzisz te dwie kamieniczki? jedna moja, druga niegdyś Dmuchalewskiego rzeźnika, o ostatnio pani Klejnowej.
 — Tej utrapionej baby, która się zawsze z panem kłóciła?
 Uśmiechnął się.
 — Kłóciła — rzekł — zapewne; ale teraz jest co innego, teraz już się ze mną nie sprzecza i dach blachą pobije, i emfitentykę wykupi, i czynszu płacić nie będzie. Przyrzekła mi to solennie, i... wiesz... opowiadałem ci przecież, co było między nami... pamiętasz?
 — Pamiętam, doskonale pamiętam; cóż więc się stało? zwyciężyłeś pan nareszcie? pokonałeś upór?
 — Ma się rozumieć, że pokonałem. Już to, nie chcę się chwalić, ale fakt jest, że szczęście do kobiet miałem i postępować z niemi umiem. Na upór jest wytrwałość, a ta zawsze prowadzi do celu. Nie darmo któryś mędrzec powiedział, że krople wody, drobne kropelki, spadające ciągle jedna za drugą, mogą przebić skałę. To prawda, święta prawda: wytrwałość zawsze do celu doprowadzi... i...
 — Powinszować.
 — Zapewne że jest czego, dziękuję.
 — Od kiedyż pani Klejnowa jest pańską żoną?
 — Żoną? moją żoną? — zapytał zdumiony — przecież nie powiedziałem ci żem się ożenił!
 — O zwycięztwie pan mówiłeś, o złamaniu uporu; zdawałoby się więc...