Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/266

panie. Zmartwienie... klimat... co pan chcesz... Postanowiłem na drugi miesiąc niezawodnie, koniecznie. Byłbym dotrzymał... ale buty, te buty od Alberta podarły się, musiałem kupić nowe, reszta wyszła na furmankę do miasteczka, na drogę... chłodno było. W trzecim miesiącu opuściłem dwa tygodnie, pan Bénoit potrącił, w czwartym, piątym... ale panie, nie, ja nie jestem kanalija. Teraz przyjechałem, przywiozłem i zastałem Alberta... w trumnie... Patrz pan — rzekł, wydobywając z kieszeni kilka zatłuszczonych i pomiętych banknotów. — Wiesz pan, co to jest? Marne brudne szyfony, a może życie biedaka... Nie wiem, czy prędko wrócę do pana Bénoit; jestem chory, rozstrojony, cierpiący. Nie mógłbym liczyć worków, ani ważyć zboża, serce mnie boli, zmartwienie, klimat chłodny... Brr... Podłe życie, brzydkie życie, złe...
 Wziął się drżącemi rękami za głowę, przetarł oczy, westchnął i żalił się na losy.
 — Chodźmy już — rzekłem.
 Pokręcił głową przecząco.
 — Idź pan — rzekł — ja zostanę, nogi mi nie służą, nie mogę... Dziękuję za kompaniję... nie płać pan, są pieniądze, pieniądze Alberta, nie potrzebne mu już!.. Idź pan, chcę być sam... albo nie, poczekaj, coś ci powiem... Jak myślisz, kto potrafi znosić nędzę i nie upodli się? Kto cierpiąc głód, potrafi nie zgiąć karku? kto zdoła umrzeć z głodu z godnością i ręki po jałmużnę nie wyciągnie? Kto? nie wiesz kto? więc ja ci powiem: wielka dusza! Albert był wielka dusza, a ja jestem mała dusza, kanalija! przepiłem jego