Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/49

Już miała wyjść, gdy we drzwiach ukazał się p. Faramuziński.
 Był zadyszany i zmęczony, oddychał ciężko.
 — Gdzie mama? — zapytał w progu.
 — Wyszła — odrzekła lakonicznie dziewczyna, zastawiając osóbką swą wejście i dając tym sposobem staremu kawalerowi do zrozumienia, żeby sobie poszedł, i że jego wizyta wcale nie jest pożądana, ale p. Faramuziński nie zrażał się łatwo.
 — Niechże mnie Andzia wpuści, — rzekł — żebym trochę odpoczął; niechże mi Andzia powie przynajmniej dzień dobry, jeżeli Andzię tego na pensyi uczono.
 Dziewczyna cofnęła się o kilka kroków, i zrobiwszy z przesadą dyg pensyonarki, rzekła:
 — Dzień dobry panu... czy już pan kontent? Może jeszcze raz?
 — Zawsze się Andzi żarciki trzymają...
 Pan Faramuziński znał Andzię od dziecka, i kochał ją jak rodzoną córkę. Gdy była maleńka, pieścił ją i nazywał po imieniu, od czasu zaś, gdy awansowała na dorosłą pannę, mówił do niej w trzeciej osobie i trzymał się zdaleka.
 — Co pan u nas robi o tej porze? — spytała dziewczyna, widocznie niekontenta z wizyty.
 — Co ja robię? Andzia pyszna jest z tem pytaniem! To ja raczej powinienbym spytać, co wy tu wyrabiacie?
 — Wyrabiamy? cóż za wyrażenie!
 — Dobre, bardzo dobre, tylko za słabe. Bo