Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/74

 — No, już... już... moja pani, już nie będę... tylko jeszcze jeden raz, ostatni, słowo honoru!
 — Ej panie Faramuziński... bo...
 — Nie grozić, nie straszyć, nie przerażać!... i tak masz mnie pani na sumieniu... Mój Boże, tyle marzeń, tyle westchnień, tyle złudzeń i tyle lat... Zdaje się, że gdybym przed Karasiem stanął i do żelaznego Kopernika tak długo przemawiał, toby mi przecież chociaż raz głową kiwnął.
 — Mieliśmy mówić o Andzi, panie Faramuziński.
 — A tak, paniusiu moja — odrzekł z westchnieniem — tak jest, o Andzi. Po to przyszedłem umyślnie. Czy pani pozwoli mi zapalić cygarko?
 — Pozwolę, ale zaczekaj pan. Jestem trochę głodna i pan zapewne jeszcze nie po śniadaniu.
 — A nie.
 — Więc przyszykuję jaką przekąskę.
 Wyszła do przedpokoju, który zarazem i za jadalnię służył, i zaczęła się krzątać koło stołu.
 Faramuziński ścigał ją wzrokiem i półgłosem mówił do siebie:
 — Jaka ona ładna! jaka ona jeszcze ładna!
 — Co pan opowiada? — spytała.
 — Nic, proszę pani... to jest, właściwie mówiłem, że pogoda dziś prześliczna...
 — Przecież byłam na mieście... wiem. Proszę pana, czem chata bogata... Mam tu i nalewkę, ale nie wiem czy do gustu przypadnie... słodka i nie mocna...