Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/80

 — A którędyż?
 — Zsuwał się po poręczy aż na dół, a przytem krzyczał, wrzeszczał, śpiewał, świstał, darł się jak opętany. Nieraz wybiegałam przerażona do sieni, sądząc że pożar w kamienicy, a to ten kochany laluś wyprawiał harce. Nie, moja Andziu, tego mi nie potrafisz wytłómacżyć, żeby taki wisielec mógł być artystą, do tego jeszcze znakomitym!
 — Ja też nie chcę mamy przekonywać — rzekła Andzia, uważając, że lepiej będzie inny obrót nadać rozmowie, — ale do teatru pójść mam wielką ochotę. Moja mateczko, mamunieczko, moja najdroższa! daj się namówić... i pójdziemy...
 — Jeżeli ma ci to zrobić przyjemność...
 — Ależ wielką, niesłychaną!
 — W takim razie pójdę, chociaż prawdę powiedziawszy, wolałabym w domu pozostać, położyć się wsześniej.
 — Wie mateczka — zawołała po chwili — jeżeli mama chce się dziś wcześnie położyć i wypocząć, to właściwie przeszkody żadnej nie ma. Ja mogłabym pójść w towarzystwie pani Kubikowej i jej córek, i z niemi razem powrócić. Idzie tylko o to, czy mama nie będzie miała nic przeciwko temu...
 — Nie. Cóżbym mieć mogła?
 — To wybornie. My się zawsze z moją kochaną matuchną potrafimy porozumieć. Może mamie w czem pomódz? — zapytała.
 — Dziękuję, ci moja Andziu, nic mi nie trzeba.