Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom I.djvu/88

więc w walce, a ostatnie jego wyrazy były pożegnaniem dla ukochanej.
 Jak on oświadczał miłość dla swojej wybranej! jak rozpaczał po jej stracie, jak walczył, jak umierał — o tem możnaby dużo powiedzieć. — Andzia jednak była zachwycona. Oczu nie odrywała od sceny, a każdy oklask dany artyście napełniał ją dumą i radością.
 Najmniej zachwytu okazywała pani Petronela; otulona w swój szal francuzki, przymykała oczy, i co chwila pytała córek, jak daleko do końca??..
 — Mama nic nie uważa — odezwała się Józia.
 — Owszem, dosyć uważam.
 — Prześliczna sztuka!..
 — Cokolwiek za długa. Panowie którzy urządzają teatr, powinniby pamiętać, że każdy ma swoje zatrudnienia i potrzebuje się wyspać...
 — Przecież czasem trzeba się i zabawić...
 — Taka zabawa!! Ciągle się tylko kolą i zarzynają jak w szlachtuzie!
 — Co też mama najlepszego mówi? przecież to znakomity dramat, a dla nas interesujący tem bardziej, że w nim Oleś zbiera ogromne tryumfy.
 — Jaki Oleś?
 — No, Oleś — nasz kuzyn. Czyż mama nie zna Olesia?
 — Znam — ale go tu nie widzę.
 — Niepodobieństwo! Główny bohater sztuki; ten właśnie, który przysięga w tej chwil, że jest niewinny.
 — A to sumogrado!
 — Że też go mama nie poznała!