Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/113

owego spadku, a zebrawszy wszystkie wiadomości jakie mu były potrzebue, zabierał się do odejścia.
 — Zostań, zostań — mówiła radczyni — wieczór, tylko patrzyć jak dzieci nadejdą. Będziesz mi nawet potrzebny, bo nie wyobrażasz sobie jaki z niemi mam kłopot.
 — Cóż takiego?
 — Czesław...
 — O, przepraszam mamę, ale co się tyczy pana Czesława...
 — Posłuchaj-że przynajmniej o co idzie.
 — Słucham, ale z góry zastrzegam, że w nic się wdawać nie będę; naraziłbym się tylko na nieprzyjemność.
 — Uprzedzasz się niesłusznie.
 — Już ja wiem, co mówię.
 — Otóż Czesław zabija się lekcyami, pracuje od rana do nocy; wprawdzie zarabia, stosunkowo zarabia nawet dużo, ale czyż dziś potrzebuje zarobku kosztem zdrowia?
 — Upór, wygórowana ambicya! Ja zawsze mówię, że ten chłopak nie zajdzie daleko. Nie ma języka, którymby można do niego przemówić. A propos, jakież wrażenie zrobiła na nim wiadomość o sukcesyi?
 — Wzrusza ramionami i śmieje się.
 — Śmieje się?
 — Tak, powiedział do mnie, że kto ma mniej złudzeń, tem mniej rozczarowań go czeka i stanowczo w nadspodziewane łaski fortuny nie wierzy.
 — Czy opiera to na jakich podstawach?