Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/114

 — Jakto?
 — No, może ma jakie wiadomości, może zasięgał informacyi, pytał się kogo?
 — Ale gdzież tam, powiada że nie wierzy i dość na tem.
 — Rzecz szczególna — mruknął pan inżynier półgłosem, bo ten chłopak pomimo swoich wad zdradzał niekiedy wcale poważne usposobienie.
 — Zresztą mniejsza o niego. Jest to chłopak samodzielny i energiczny. Niech sobie robi co chce, ale dla czego mi Stasię buntuje?
 — Stasię?
 — Tak jest. Co ja już łez wylałam, ile nocy niespanych przepędziłam z tego powodu. Wyobraź to sobie Adolfie, że Stasia całe dnie przepędza po za domem, daje, proszę cię, jakieś lekcye!
 — Teraz to już zupełnie zbyteczne.
 — I ja to mówię, ale Stasia ani chce słuchać. Powiada, że zrobiła zobowiązanie na rok cały i że nie może naruszyć umowy.
 — To głupstwo! Ktoby się takiemi drobnostkami krępował. Kazać Stasi żeby nie chodziła na lekcye i dosyć. Dziwię się, że mama robi z tem jakieś ceremonie.
 W tej chwili Czesław z siostrą weszli do pokoju.
 — Adolf — zawołała Stasia. — Czy nie przywiozłeś listu od Janinki?
 — Owszem, przywiozłem, oddałem mamie.
 — Muszę go zaraz przeczytać.