Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/116

 — Tak, tak, masz racyę, kochany Adolfie — rzekła.
 — Ja zawsze mam racyę, szkoda tylko, że nie każdy to rozumie; obowiązek, widzi mama, to jest grunt i podstawa wszystkiego, obowiązek to jest...
 — Proszę państwa na herbatę — zawołała Stasia.
 — Chodźmy — rzekł Czesław — przecież to także obowiązek...
 — Mam do ciebie, moja Stasiu, prośbę — rzekł pan inżynier, zajmując miejsce przy stole.
 — Prośbę? do mnie?
 — Tak jest... prośbę w imieniu Janinki. Kiedym odjeżdżał, Janinka poleciła mi, abym mamę i ciebie zaprosił na parę tygodni do nas. Dobrze byłoby odetchnąć trochę po warszawskim zaduchu. Wprawdzie, że nie jest teraz lato, ale bądź co bądź, u nas na prowincyi czas o każdej porze dość przyjemnie przechodzi. Żyjemy z ludźmi, wiele osób bywa u nas...
 — O! to mnie najmniej interesuje.
 — Dla czego? — wtrąciła matka — młoda osoba nie powinna unikać towarzystwa.
 — Zwłaszcza takiego, jakie u nas się zbiera — rzekł pan inżynier. Mogłabyś zrobić doskonałą partyę.
 — Ja o tem myśleć nie chcę.
 — Dziecko jesteś — odezwała się radczyni — co do mnie, przyjmuję z całą gotowością zaproszenie Adolfa. Doprawdy stęskniłam się już do Janinki i do wnuczków. Kiedyż moglibyśmy wyjechać?
 — Jak mamie dogodniej, ale im prędzej tem lepiej. Ja mogę zabawić w Warszawie jeszcze dzień je-