Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/139

 — Wino pijasz?
 — Nie.
 — To także dobrze... ale czasem kieliszek nie zawadzi. Jakiś ty podobny do ojca! a wieszże kto był twój ojciec?
 Czesław spojrzał zdumiony.
 — Jakżeż bym mógł nie wiedzieć, naturalnie że wiem.
 — Oj ty naturalisto! wy wszystko wiecie! I to pewnie wiesz, że się ojciec twój nazywał Lubicz, że radcą był...
 — Tak.
 — No i cóż więcej?
 Czesław milczał.
 — No i że był moim przyjacielem, o czem nie wiesz. Dobry człowiek, ale mnie słuchać nie chciał, źle na tem wyszedł. Mówiłem mu sto razy: wszystko rzuć, zostań obrońcą. Nie słuchał, sam sobie winien. Całe życie biedę klepał, a po śmierci nic nie zostawił, a ja widzisz oto, przez całe życie nie piłem złego wina, nie paliłem lichych cygar, no i uważasz mój kochanku, jak umrę, to dwaj moi synowie będą mieli przynajmniej przez lat pięć co tracić.
 — Czemuż tracić?
 — Ty, panie Czesławie, zdaje się naturalista jesteś? — spytał patrząc mu w oczy.
 — Tak jest, panie mecenasie, chodzę na wydział nauk przyrodniczych.
 — I uczysz się podobno dobrze?
 — Staram się o to przynajmniej.