Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/141

i przez chwilę przypatrywał się złotawemu płynowi pod światło.
 — Zapisz że to sobie — rzekł — i pamiętaj raz na zawsze: że najlepszy kodeks jest francuzki; a najlepsze wino węgierskie; ja ci to powiadam. Twierdzą doktorzy, a oni także są niby to naturaliści, że mnie wino wchodzi w nogę, ale to nieprawda, oni nie znają się; to nie wino, ale siedmdziesiąt pięć lat weszło w nogę, siedmdziesiąt pięć, proszę cię. Pijże-no...
 Czesław wychylił kieliszek.
 — Krzywisz się?
 — Cierpkie trochę.
 — Bo się nie znasz, ale mniejsza o to, masz czas. Gdzież jest matka twoja i siostra?
 — Są u szwagra.
 — U pana inżyniera. Aha, znam, znam... dygnitarz!
 — Tak, ma niezłą posadę.
 — Będzie miał jeszcze lepszą z czasem, bo umie koło swoich interesów chodzić. Głowa dobra, plecy giętkie.
 Czesław się roześmiał.
 — Czegoż się śmiejesz? panie naturalisto, ale pomówmy teraz o interesie. Zapewne domyślasz się, po com cię fatygował.
 — Przypuszczam.
 — Ponieważ zgłosiłeś się do mnie w interesie owej sukcesyi, o której gazety piszą, a całe miasto mówi, więc obiecałem ci, że się dowiem jak ta rzecz zblizka wygląda. Otóż...