Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/142

 — Już pan mecenas wie?
 — Czekaj, czekaj, powoli, do porządku. Powiedziałem, że się dowiem, a że mam zagranicą znajomości i stosunki z prawnikami, przeto napisałem do jednego z nich z prośbą, żeby dobrze tę rzecz zbadał i doniósł mi; właśnie oto wczoraj...
 — Nadeszła odpowiedź? — zapytał z pewnym niepokojem Czesław.
 — Wczoraj przyniesiono mi z poczty list i natychmiast cię w skutek tego listu wezwałem. Napij no się jeszcze kieliszek wina.
 — Kiedy, panie mecenasie, nie mogę, doprawdy nie mogę.
 — Napij się, bo przy takich interesach spadkowych bywają rozmaite emocye. Czasem wielka radość, a częściej zawiedziona nadzieja; częściej nawet zawód aniżeli radość.
 — Więc zawód, panie mecenasie?
 — Nie.
 — A zatem wielka radość?
 — I to także nie.
 — No, to już sam nie wiem czego się spodziewać?
 Na wygolonej, gładkiej twarzy starego mecenasa, pojawił się uśmiech przelotny.
 — Nie wiesz czego się masz spodziewać? — rzekł — no jużcić to prawda że nie wiesz, ale naturalnie nie pogardziłbyś milionami?
 — Kto wie?