Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/147

czas, szanowny panie, płynie jak woda i coraz to nowe fale toczą się starem korytem.
 Mecenas badawczo spojrzał na twarz Czesława.
 — Zapewne — rzekł — zapewne, świat idzie... śpieszy się... a w tym pośpiechu gubi co dobre, a lichotę zbiera.
 — Bywa i odwrotnie, panie mecenasie — rzekł młody człowiek z uśmiechem.
 — Odwrotnie? hm... może.
 — Bywa panie, rzeczywiście bywa.
 — Być może, że w niektórych razach tak się dzieje; ja mam swój wyrobiony już sposób widzenia rzeczy.
 — Ręczę, że w zasadzie zgodzilibyśmy się na jedno, pomimo różnicy w szczegółach.
 — Mojem zdaniem i szczegóły ważne są.
 — To zależy.
 — Ważne, powtarzam że ważne, bo proszę cię, ze szczegółów ogół się składa, ale odeszliśmy od przedmiotu, od tego co cię najbardziej obchodzi.
 Czesław bliżej krzesełko swoje przysunął.
 — Milionerem, mój kochany, nie będziesz — rzekł stary.
 — Niech mi pan wierzy, że osobiście cała ta sprawa obchodzi mnie bardzo mało. Zapewniam pana.
 — No?
 — Tylko ze względu na matkę i na siostrę, głównie nawet ze względu na matkę, bo siostra moja, to bardzo energiczna, pracowita dziewczyna; ta sobie da rady na świecie.
 — Roześmiał się mecenas.