Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/148

 — Ładna panna — rzekł — znajdzie prędko męża.
 — Nie myśli o tem.
 — A to jakaś osobliwsza dziewczyna, dalibóg. I ty, panie Czesławie naturalnie wierzysz temu?
 — Wierzę.
 — Oj ty naturalisto! No, ale przypuśćmy, że zamąż nie pójdzie, cóż będzie robiła? Lekcyjki na mieście? Mój kochany, teraz w Warszawie więcej nauczycielek niż uczących się. Niedaleko zajdzie na tej drodze.
 — Nie ma też podobnego zamiaru.
 — Więc igiełka? także niewdzięczne zatrudnienie...
 — I to nie.
 — Zatem?
 Czesław opowiedział szczegółowe zamiary swej siostry, których wykonanie przerwała wieść o sukcesyi i wyjazd do szwagra.
 Wysłuchawszy tej relacyi, mecenas wstał i zaczął chodzić po pokoju szerokiemi krokami.
 — No! — rzekł — szczególnie, doprawdy szczególnie, i to są wasze ideały?
 — Tak, panie.
 — Ideały, nie ma co mówić!
 — Przyzna pan że uczciwe.
 — Tak, tak, ani słowa. Uczciwe, że uczciwe to prawda.
 — Ma pan mecenas co przeciwko temu?
 — Cóżby? Nie mam nic... jak cię kocham nic... ale dziwne mi się to wydaje.