Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/151

Powiedz jej jak istotnie rzeczy stoją, niech się nie łudzi.
 — Szwagrowi trudno będzie wyperswadować.
 — I nie kuś się o to.
 — Dlaczego?
 — Bo to próżna fatyga. Jemu sukcesya owa zajechała jak fura siana. Zdaje mu się, że weksle są pewne, że wszystko będzie odebrane. Utrzymuje go w tem przekonaniu pewien jegomość, który chce się podjąć przeprowadzenia całego interesu. Łudzi go.
 — I mama także się łudzi.
 Mecenas rozśmiał się.
 — Rozczarują się później, ale zawsze będą mieli przyjemne wspomnienia; pan inżynier przynajmniej.
 — Tak, on bardzo pragnie być milionerem.
 — Słyszę, że już nowe koleje buduje — rzekł śmiejąc się, — fabryki zakłada, no niech się łudzi, skoro lada bajkom wiarę daje... niech się łudzi, a ty mój kochany siostrę sprowadź napowrót.
 — Dziś jeszcze do niej napiszę.
 W przedpokoju dzwonek brzęknął.
 — Stara gwardya idzie — rzekł mecenas wstając, — obiecali się na dziś... towarzysze z lat dziecinnych... Hę! hę! młodzież z przed lat pięćdziesięciu, ani podobna do was... Jak się zestarzejesz, jak ci włosy z głowy uciekną, to przekonasz się dopiero co to za przyjemność o dniach młodości wspominać, z towarzyszami gawędzić.
 — Nie będę więc przeszkadzał.