Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/153

lała, jakby w nią kto obuchem uderzył. Cóż jest? niechże się nareszcie dowiem co to jest?!
 — Ah nieszczęście!
 — No?
 — Wyobraź sobie, Janinka ze Stasią w tej chwili po obiedzie wyszły do sklepu po jakiś sprawunek.
 — No, na miłość Boską! toć to jeszcze nie powód do rozpaczy.
 — A ja zostałam sama.... dzieci były w drugim pokoju z boną, a na stoliku stał koszyczek, w którym Stasia chowa swe robótki...
 — Nie rozumiem, dlaczego mama opowiada mi to wszystko.
 — Nieszczęście, nieszczęście, mój Adolfie.
 — Ależ...
 — Czekajże, daj mi myśli zebrać. Koszyczek stał... Stasi koszyczek. Naturalnie chciałam go sprzątnąć, bo w stołowym pokoju nie miejsce dla takiego koszyczka.
 — No, więc sprzątnęła mama koszyczek i cóż dalej? Cóż nareszcie dalej?
 — Nie, nie sprzątnęłam, bo przykrywka była nieco odchylona i dostrzegłam list.
 — Przecie! list był pisany do Stasi.
 — Czyś go widział?
 — Nie, ale przypuszczam że list znajdujący się w koszyczku Stasi, był prawdobodobnie do niej pisany.
 — Otworzyłam ten list i struchlałam....
 — Ponieważ zawierał wyznanie uczuć młodzieńca zakochanego w Stasi.