Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/158

skawa nie wspominać Stasi ani słóweczka o tym liście.
 — Nie?
 — Ani jednego wyrazu.
 — A ja właśnie chciałam napisać do Czesława z wymówką. Zaczynałam już nawet, ale fatalny ból głowy przeszkodził mi.
 — To dobrze się stało. Udawajmy, że nie wiemy o niczem. Stasia pierwsza nie odezwie się.
 — Zkąd to możesz wiedzieć.
 — Bo Czesław w liście prosi ją o sekret, a mama wie jak Stasia ulega wpływowi brata.
 — Bardziej niż naszemu — rzekła radczyni z westchnieniem.
 — Tak, to jest niestety fakt.
 Przeszedł kilka razy wzdłuż salonu, wreszcie zatrzymawszy się przed radczynią, rzekł:
 — Nic nam nie może bardziej zaszkodzić, jak wszelkie fałszywe pogłoski i plotki, dla tego szczególnie proszę, żeby się mama niczem a niczem nie zdradziła.
 — Wszak ty nie wierzysz, Adolfie?
 — Nie wierzę, ale wcale sobie nie życzę, żeby ludzie o tem mówili; każda plotka rozpowszechnia się bardzo prędko, a jak w tym razie mogłaby nam zaszkodzić.
 — Cóż, jak się pokaże że nieprawda? — Choćby nawet, niejeden plan może się nie udać, a później trudno już będzie naprawiać.
 — Cóż chcesz przez to powiedzieć Adolfie.