Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/159

 — Idzie mi o los naszej Stasi.
 — Ah! o vice-dyrektora?
 — Właśnie. Plotka może go odstręczyć.
 — Radczyni zamyśliła się.
 — Dla mnie osobiście — mówił dalej inżynier — to jest absolutnie wszystko jedno. Mama wie, że i cała sukcesya nie obchodzi mnie tak bardzo. Mam niezależne stanowisko i przyszłość. Inna rzecz ze Stasią, taka bowiem świetna partya może się drugi raz nie trafić. Zapewniam mamę, że tylko o tę dziewczynę mi idzie.
 — Jakiś ty dobry, Adolfie.
 — Spełniam tylko moralny obowiązek, jako najstarszy w rodzinie. Ten właśnie obowiązek każe mi czuwać nad mamą i Stasią. Jak Stasia los swój ustali, wtenczas odetchnę spokojnie. Dla tego też proponowałbym kochanej mamie...
 — Mów, proszę, wszystko zrobię co trzeba.
 — Trzebaby Stasię przygotować, oswoić z tą myślą... Ależ należy działać szybko... ponieważ tamten lada dzień może się oświadczyć.
 — Niepodobna!
 — Kiedy ja mamie powiadam że tak jest, to można wierzyć.
 — Ja ci też wierzę, lecz...
 — O cóż mamie idzie? — spytał niechętnie.
 — Tak nagle, tak prędko. Obawiam się, że Stasia nie da się odrazu przekonać.
 — Ha! jak jej się podoba! Wolno jej przyjąć