Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/160

lub odrzucić szczęście... boć przyzna mama, że taka partya to szczęście.
 — Zapewne.
 — Stasia, jak Stasia — rzekł pan inżynier — młoda, niedoświadczona, prawie dziecko, zresztą pod wpływem braciszka; ale mama rozumie o co idzie.
 — No tak, zapewne... starać się będę wszelkiemi sposobami żeby ją przekonać.
 — Ja też liczę na to w zupełności i jestem pewny pomyślnego skutku zabiegów.
 Radczyni westchnęła.
 — Właśnie teraz, jak Stasia powróci, znajdzie mama doskonałą sposobność do pomówienia z nią, ja, żeby nie przeszkadzać, wychodzę.
 — Prędko wrócisz?
 — Nie wiem, prawdopodobnie jednak wrócę późno. Wstąpię do klubu, gdyż chciałbym się przekonać czy nie kursują jakie niepotrzebne plotki.
 — Tak, masz słuszność, w klubie najprędzej mogliby coś wiedzieć.
 — Jeszcze jedno, gdyby Stasia nie dała się odrazu przekonać, to niech mama wezwie na pomoc moją żonę.
 — Janinkę?
 — Tak, ona poprze argumenta mamy.
 — Niewiele mam wiary w jej wymowę.
 — Zdaje się mamie, potrafi ona być bardzo elokwentną w potrzebie, mówię to z własnego doświadczenia. Naturalnie na mamę więcej liczę aniżeli na nią, ale zawsze może panie we dwie, wspólnemi siłami,