Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/165

dła na fotelu prosto, sztywnie i naśladując ruchy swego szwagra, rzekła:
 — Jeżeli idzie o obowiązki, to jestem gotowa; tylokrotnie wspominałam już, że wedle definicyi największych mędrców starożytnych, obowiązek jest to... panie dobrodzieju, iż się tak wyrażę... przedewszystkiem obowiązek...
 — Stasiu! Stasiu! — rzekła z wyrzutem radczyni — ty się śmiejesz, a doprawdy jest przedmiot, o którym należałoby poważnie pomówić.
 — O cóż idzie, mateczko?
 — O ważne rzeczy, kochanie, idzie o całą przyszłość twoją.
 — Moja mamo, przyszłość jest w ręku Boga.
 — Zapewne... ale czyż nas to uwalnia od obowiązku myślenia o sobie.
 Stasia przybrała minkę, tym razem na seryo poważną.
 — Nie rozumiem co mama chce przez to powiedzieć — rzekła.
 — Posłuchaj więc.
 — Jestem zawsze na rozkazy mamy.
 — Doszłaś już do tego wieku, w którym należałoby pomyślić o ustaleniu losu.
 — Ja wiem o tem, mamo, a co się tyczy losu mego, zawsze zastanawiam się nad nim.
 — Cóż ty mogłaś dla siebie obmyślić?
 — Myślałam...
 — To rzecz matki, jako opiekunki twojej.
 — Jeszcze nigdy nie rozmawiałyśmy o tem.