Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/167

 — Mamę... Janinkę... Czesia...
 — A nie przychodzi ci nigdy myśl wyjścia zamąż?
 — Nie, mateczko.
 — Ciężar mi spada z serca. Wobec tego coś powiedziała przed chwilą, misya moja znacznie będzie łatwiejszą.
 — Nie wiem co mama chce przez to powiedzieć.
 — Moja Stasiu, panienki w twoim wieku bywają egzaltowane, ty, jak sądzę, wolna od tego jesteś...
 — O mamo! nasze pokolenie dzisiejsze, jest bardzo, bardzo trzeźwe...
 — Tem lepiej.
 — Może, tem gorzej, mateczko.
 — Dlaczegoż gorzej, moja Stasiu. Przeciwnie, zostanowienie się, rozwaga, zawsze przynoszą w życiu dobre rezultaty.
 Stasia rozśmiała się.
 — Nie rozumiem co jest śmiesznego w tem co mówię i co cię właściwie do wesołości pobudza.
 — Nic, już nic, kochana mateczko, mimowoli, przypomniało mi się coś zabawnego... ale ja mamy słucham.
 — I naturalnie usłuchasz.
 — Chciałabym mateczce zrobić tę przyjemność, lecz trudno odpowiedzieć nie wiedząc o co idzie.
 — O twoje szczęście, Stasiu.
 — Ah, szczęście — rzekła z westchnieniem — szczęście!..