Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom II.djvu/188

uśmiechem, jakby nigdy nic pomiędzy nimi nie zaszło, a że pomieszczono go wygodnie, a obiady miał doskonałe, więc nawet dobry humor i zadowolenie okazywał.
 Pewnego dnia, przy święcie, gdy już czas pobytu państwa Adolfów u rodzeństwa do końca dobiegał, podano obiad w ogrodzie, w altanie obwieszonej splotami dzikiego wina.
 Czesław jako gospodarz był dla gości uprzedzający i uprzejmy, Stasia ożywiała towarzystwo niezrównanym humorem, na twarzy radczyni promieniał uśmiech szczęścia.
 Nawet pani Janina, choć ją myśl blizkiego już odjazdu przerażała, zapomniała na chwilę o swej trosce, w tem gronie rodzinnem szczęśliwą się czuła.
 Po obiedzie Czesław przyniósł koszyk wybornych owoców i butelkę starego wina.
 Pan inżynier był bardzo zadowolony, doskonały obiad i wino usposobiły go nawet do wynurzenia czułości.
 — Słuchaj, panie Czesławie — rzekł, — bywało to pomiędzy nami rozmaicie....
 — Jakto?
 — A no, przyznaj, że nigdy do mnie nie miałeś sympatyi.
 — Ależ co znowu!
 — Nie zaprzeczaj. Ani ty, ani Stasia...
 — Ah! już co do mnie...
 Tak jest nie lubiliście mnie, a jednak ja chciałem